Verici kültürlerde çalışanlar karşılık beklemeksizin diğerlerine yardım etmekte, bilgileri paylaşmakta, mentorluk etmekte ve bağlar kurmaktadır. Diğer tarafta alıcı kültürlerin normları diğerlerinden olabildiğince çok alırken karşılığında mümkün olduğunca az katkı sağlamaktır. Çalışanlar sadece karşılığında şahsi bir çıkar olmadıkça yardıma yanaşmazlar.
Birçok firma bu iki kültürün arasında yer alır. Onlar uyumlanan kültüre sahiptir ve çalışanlarının normu “sana yardım edene sen de yardım et” fikri ve alış-verişi bir dengede tutmaktır. Her ne kadar alıcı kültüre nazaran daha çok yardımlaşma olsa da bu kültürde bir konuda yardıma ihtiyacınız olduğunda mevcutta kurulu bir ilişkiniz yoksa size yardım edebilecek kişiler ile şansınıza küsmeniz gerekir.
Verici kültürün sağladığı faydalar ortadayken neden daha çok firma verici kültürü benimsememektedir? Cornell ekonomisti Robert Frank’e göre birçok kurum, piyasaya hakim ödül ve terfi sistemi olan “toplamı sıfıra eş”, kazananın herşeyi aldığı piyasasında faaliyet gösterir. Liderler kişisel performansları ödüllendirmek için baskıcı bir rütbeleme sistemine girdiklerinde verici kültürden gittikçe uzaklaşırlar. Bu yöntem ile çalışanları sınırlı kaynak için karşı karşıya getirerek, çalışanın yardımı karşılığında sahip olacağı çıkar eşit yahut daha fazla değilse yardımlaşma ortamını tamamen ortadan kaldırır. Yardımlaşma ve paylaşım konusunda pozitif olan çalışanlar da fikirlerinin yahut zamanının çalınması sonucu zamanla alıcı veya uyumlanan kültürü benimsemektedir. Oysaki bu yaklaşım Frank’ın Darwin Economy isimli kitabında da açıklandığı üzere sürdürülebilir görülmemektedir.
YAZAR HAKKINDA:
Robert H. Frank:
http://www.robert-h-frank.com/